LSD, pejotl, psylocybina i PCP – to najpopularniejsze związki halucynogenne. Prawie wszystkie zawierają azot i są klasyfikowane jako alkaloidy. W naturze występują w niektórych roślinach oraz przede wszystkim w grzybach. Ich właściwości są znane i wykorzystywane przez ludzi od wieków. Jak działają i czym grozi ich używanie? 

 

Wiele halucynogenów ma struktury chemiczne podobne do naturalnych neuroprzekaźników. Dokładne mechanizmy ich działania wciąż nie są znane. W odróżnieniu od większości innych narkotyków, efekty halucynogenów są wysoce zmienne. U różnych osób powodują różne doznania. Wynika to głównie z istotnych różnic w ilości i składzie związków aktywnych, szczególnie w halucynogenach pochodzących z roślin i grzybów. Ze względu na brak możliwości przewidzenia skutków ich zażycia, narkotyki te są szczególnie niebezpieczne.

Popularne halucynogeny

Do najpopularniejszych środków halucynogennych należy LSD (dietyloamid kwasu d-lizergowego). Narkotyk ten jest jednym z najmocniejszych związków chemicznych wpływających na nastrój. Został odkryty już w 1938 roku i jest produkowany z kwasu lizergowego występującego w buławince czerwonej, grzybie rosnącym w zbożach. LSD sprzedawane jest w tabletkach, kapsułkach, a czasem w formie płynu. Zażywany jest doustnie. Doświadczenia, często nazywane „odlotami”, są długotrwałe, całkowicie przemijają po ok. 12 godzinach.

Powszechny w użyciu jest też pejotl. Roślina ta była używana przez mieszkańców północnego Meksyku oraz południowo-zachodnich Stanów Zjednoczonych w czasie odprawiania rytuałów religijnych. To mały, pozbawiony kolców kaktus, którego głównym składnikiem aktywnym jest meskalina. Górna część kaktusa, zwana także koroną, składa się z gałek w kształcie dysków, które są odcinane od korzeni i suszone, a następnie żute lub nasączane wodą w celu wytworzenia odurzającego płynu. Halucynogenna dawka meskaliny to około 0,3-0,5 grama. Substancja działa ok. 12 godzin. Meskalina może być także produkowana poprzez syntezę chemiczną.

Trzecim z masowo wykorzystywanych środków halucynogennych jest  psylocybina (4-fosforyloksy-N, N-dimetylotryptamina). Uzyskiwana jest z grzybów, które występują naturalnie w tropikalnych i subtropikalnych regionach Ameryki Południowej, Meksyku i Stanów Zjednoczonych. Grzyby te na ogół zawierają mniej niż 0,5 proc. psylocybiny oraz śladowe ilości psylocyny, innej substancji halucynogennej. Najczęściej sprzedawane są w formie suszu i przyjmowane doustnie. Efekty psylocybiny, które pojawiają się ok. 20 minut po zażyciu, trwają ok. 6 godzin.

Znanym halucynogenem jest także fencyklidyna, zwana PCP. Opracowano ją w latach 50. XX wieku jako dożylny anestetyk, jednak jego użycie w medycynie zostało przerwane z uwagi na poważne skutki uboczne, jakie wywołuje. PCP ma postać białego krystalicznego proszku, który jest rozpuszczany w wodzie lub alkoholu. Substancja ta bywa sprzedawana w formie tabletek, kapsułek albo kolorowego proszku.

Wpływ halucynogenów na organizm

LSD, pejotl, psylocybina i PCP to narkotyki, które wywołują halucynacje i zniekształcają postrzeganie rzeczywistości. Pod ich wpływem ludzie słyszą dźwięki, które w rzeczywistości nie występują, i doświadczają wizji. Niektóre halucynogeny powodują również szybkie i intensywne wahania emocjonalne.

Efekty LSD są w dużym stopniu uzależnione od zażytej dawki. Narkotyk ten rozszerza źrenice, podnosi temperaturę ciała i ciśnienie krwi oraz przyspiesza akcję serca. Może też powodować obfite pocenie, utratę apetytu, bezsenność, suchość w ustach i drżenie ciała.

Podobnie do LSD działa też pejotl. Natomiast psylocybina może wywołać rozluźnienie lub osłabienie mięśni, zaburzenia koordynacji ruchowej ciała (ataksja), nudności, wymioty i senność. Po zażyciu niewielkiej dawki narkotyk ten spłyca oddech, podnosi ciśnienie i puls. Niekiedy mogą też wystąpić zaczerwienienie skóry twarzy i obfite pocenie, a nawet drętwienie kończyn. Z kolei przy wysokich dawkach ciśnienie krwi i puls obniżają się. Może temu towarzyszyć oczopląs, ślinotok, utrata równowagi oraz zawroty głowy.

Metody leczenia

W terapii osób uzależnionych od substancji halucynogennych korzysta się z tych samych metod, jak w przypadku innych narkotyków. Jeśli natomiast dojdzie do zatrucia halucynogenem alkaloidowym, leczenie zwykle polega na zapewnieniu pacjentowi cichego pomieszczenia bez stymulacji sensorycznej. W przypadku skrajnego zdenerwowania lub ataków podawane są benzodiazepiny. W przypadku zatrucia PCP, negatywne reakcje organizmu mogą być wynikiem połączenia narkotyku z alkoholem.

Oprac. NewsNet
fot. iStock

Źródło: Drugabuse.gov

Dodaj komentarz

Twój adres e-mail nie zostanie opublikowany. Wymagane pola są oznaczone *